بقلم: زينب عبده
رتبت لنفسى موعد مع الروح اخذت الروح تداعب اوتار نفس خائفه .سلمت بعد تعب السهول مرغت ربيعها ونادت تقول رحماك ربى انها خضرة الحقول ..اساق لها رغم رفض العقول
…تركت ميناء مهجور .وسقت ناقة كانت برمل الشك تعرف الطريق قبل ان يزول ..وحال بينها وبين الحياه تيه نجم الدليل ..لصحارى الشوق اقول خرائط رملى رسمت يقينى ودقت عليه الطبول …فصاحت فى تيه نفسى افيقى اننا خارج ظلمة العقول ..ننشل الشوق ونسقى الصحراء بماء العشق قبل ان يزول ..فاناجى حبيبى هنا انت تسكننى تجمد الحزن فى ضلوعى ..يدفئنى ضياؤك ..يلملم اشجانى اراك فى كل مابى فى شهيقى وزفيرى ..فى همسى وصوتى ..فى نورى ونورى منك كيانى ..اراك فى صحوى ومنامى صحوى فيه كلامى ولذات غرامى ..ومنامى فى لقائى ونور شفائى . اراك فى مراتى ..بعد ان انجلت وتخلت منها اللذات .استوطنت جزيرة قلبى فارى مسكك فى مسام جسدى …وعطر العشق يزين اخصالى …فذبت فيك معشوقى وذاب معى كل وجودى فى عالم محدود وبالفناء موعود اااااااه حبيبى ياالله
